Tines blog

Het riet zelf, stil, danst
door wervelende winden,
buigt, zwaait en herrijst.

Ruisend oeverriet
fluistert met de wind wijsheid
voor wie haar verstaat.

Riet is het geworden, er zijn afbeeldingen te over te vinden. In verschillende jaargetijden, in verschillende werelddelen. Overzichtsfoto’s en prachtige close ups.

Riet staat voor mij voor natuur en de rust die ik daar vind als mijn hoofd vol is. Een plek war ik kan gronden en terug kan komen in mijn lijf. Daar gaat het bijna vanzelf, bij zo’n plek aan het water. Weer terug naar voelen en intuïtief weten.

Ik heb mij verwonderd over riet. Riet staat en blijft staan. Haar natuurlijke beweging is meegaan. Als je af en toe ziet wat een storm met riet doet…met veel Beaufort wordt riet tegen de wal gedrukt of richting het water. Om daarna weer op te staan. Bewonderenswaardig, deze veerkracht. En als er sprake is van een zomerbriesje maakt het riet een wave of vormt een waaier. Het ruist in elk geval.

Riet geeft onderdak aan dieren en diertjes, vooral zichtbaar in voorjaar en najaar. Voor nestelende watervogels biedt ze een schuilplaats en als kuikens zwemles hebben, biedt het riet een veilige plaats voor eventuele bedreigingen. In de herfst maakt
de dauw de spinnenwebben zichtbaar. Ook de mensen hebben onderdak gevonden bij het riet, van plaggenhut tot boerenhoeve dakbedekking besstond uit riet. Tegenwoordig laat je je rijkdom zien met een rieten kap. En hoeveel gebruiksvoorwerpen zijn er door de eeuwen heen gemaakt van riet? Van rieten vloermatten tot zittingen en leuningen, van manden tot rietpennen. Riet, ik voel me er thuis bij, een mooi plaatje voor mijn home page.

Bouw een bloeiend bedrijf

Onlangs was ik bij een workshop aanwezig, genaamd ‘Bouw een bloeiend bedrijf 2’. Deze workshop werd georganiseerd door ‘mijn’ coachingsbureau, dat mij begeleidt bij het opzetten van mijn bedrijf.

Nadat ik mij en mijn bedrijf in een voorstel rondje had geïntroduceerd en mijn toehoorders een beeld hadden van mijn toekomstige werkzaamheden, kreeg ik de volgende vraag van een collega…

‘Zou jij, toen je burnt-out was, iets gehad hebben aan iemand met een bedrijf wat jij nu aan het opzetten bent?’ Onomwonden beantwoordde ik de vraag met Ja! Wat een slimme vraag, het antwoord geeft de kern van de zaak aan.

Hoe anders zou mijn traject van beter worden (opnieuw gezond worden) eruit gezien hebben. Ik ga even terug in gedachten naar toen. Ik zit bij mijn huisarts, mijn bloeddruk is veel te hoog, mijn emotionele stabiliteit is ver te zoeken, huilbuien worden getriggerd door de meest onverwachte dingen en mijn behoefte aan slapen is enorm. En als ik af en toe de deur uit wil heb ik geen idee waar ik naar toe zou kunnen gaan. Wandelen was een heilige opgave en niet leuk. Collega’s zijn aan het werk. Ik kan mijn vrienden ook niet elk uur van de dag lastig vallen met mijn beslommeringen. Het voelde allemaal erg alleen en soms bijzonder eenzaam.

Een breed scala aan gevoelens en emoties gingen door mij heen. Ik voelde me verdrietig dat het zover was gekomen. Ik voelde me schuldig dat ik collega’s in de steek liet. Ik voelde boosheid over de manier waarop ik behandeld was. Ik was teleurgesteld in mijn lichaam. Ik leek alleen nog maar te kunnen slapen en voelde me daarover ook vervelend. Voor een 80 jarige had ik een redelijk actief leven, maar voor iemand in haar vijftiger jaren had ik andere verwachtingen.

‘Hoe heb jij dat dan nu opgelost?’

Het is een logische vraag. Ik moest even nadenken over het antwoord. ‘ Ik ben de weg teruggelopen totdat ik bij het allereerste punt kwam waar het niet goed gegaan is.’ Ik heb het echt stap voor stap uitgezocht, wat zijn de aanleidingen geweest om zo ziek te worden.

Sommige aanleidingen zijn recent, andere liggen wat verder in het verleden verscholen.  Er zijn heftige dingen gepasseerd in mijn leven, enorme verdrieten en minder grote, maar met regelmaat van de klok kwamen ze langs. Niet alleen privé, maar ook op mijn werk in de klas. Ik heb diverse ouders van kinderen uit mijn klas moeten begraven. En als je zo jong een ouder moet gaan missen slaat dat diepe wonden, vaak aan de buienkant niet te zien. Dat weet ik ook uit persoonlijke ervaring.

Naast de huisarts en veel later een psycholoog heb ik verder geen hulpverleners gezien. Mijn psycholoog heeft me geholpen zo goed als ze kon, maar toen ik haar vroeg of ze bekend was met HSP antwoordde ze ontkennend. Heel jammer, ik had het idee dat mijn uitvallen daar mee te maken had. Zou zij daar wel kennis van gehad hebben, dan was mijn proces van beter worden zeker versneld.

Goede vragen door een coach in een Werkfit traject zetten mij op het juiste spoor. Ik ben me gaan verdiepen in Hooggevoeligheid. Ik weet wel dat ik hooggevoelig ben maar pas toen ik me realiseerde hoe hooggevoeligheid ook tegen je kan werken vielen de laatste kwartjes. En dat was een paar jaar nadat ik ziek naar huis gegaan ben.

Zou ik geholpen zijn met iemand die zoals ik een paar keer onderuit gegaan is door omstandigheden in combinatie met HSP eigenschappen? Iemand die ervaringsdeskundig is en goed op de hoogte van de valkuilen? Iemand die de goede vragen weet te stellen, goed kan observeren, het puzzeltje kan maken en – niet onbelangrijk- aan kan voelen wat er nodig is? Ja, zeker, het zou een grote hulp geweest zijn bij het opkrabbelen en op een meer ontspannen manier om te gaan met prikkels. Ik zou me gezien hebben geweten, ik zou mijn probleem erkend gezien hebben en mijn herstelproces zou versneld zijn.

Het is een bijzondere leerzame ontdekkingstocht geweest. Oude pijnlijke zaken zijn afgehecht. Ik heb kennis verzameld, opleidingen gevolgd. Ik heb stippen op nieuwe horizonten gezet. Ik heb stappen gezet naar zingeving in betaalde arbeid.

Met nieuw enthousiasme treed ik de toekomst tegemoet, klaar voor een nieuwe klus. Ik heb er zin in.

©2022 Tines Werkplaats All Rights Reserved.